आयेशा बकर्‍या चारायला वनाजवळच्या मैदानात आली होती. इतक्यात बर्फ पडू लागला. आयेशा इकडे-तिकडे चरत असलेल्या बकर्‍यांना एकत्र करू लागली. तेव्हा कसलासा बारीक आवाज तिच्या कानावर पडला. पण तिथे तिला कुणी दिसले नाही.
थंडीने आयेशा थरथर कापत होती. ती विचार करू लागली, अंटीच्या पोरी तर शेगडीसमोर बसून गप्प मारत असतील. माझे मम्मी-पप्पासुद्धा जिवंत असते तर मला इतक्या थंडीत काम करावं लागलं नसतं.
आयेशाने बकर्‍यांना हाकत एका मोठ्या दाट वृक्षाखाली आणले. तीसुद्धा तिथेच शरीर गोळा करून उभी राहिली. मम्मीची आटहवण आल्याने तिच्या डोळ्यांत अश्रू दाटले होते. ती आपल्या अंटीसोबत राहात होती... तेवढ्यात तिला 'वाचवा, वाचवा,' असा बारीक आवाज ऐकू आला. ती लक्षपूर्वक इकडे-तिकडे पाहू लागली. समोरच काही अंतरावर एक छोटीशी परी बर्फाच्या एका मोठ्या गोळ्याखाली अडकून पडली होती. ती मदतीचा धावा करीत होती.
आयेशाने बर्फाचा गोळा बाजूला केला. परीला उचलून घेतलं. तेवढ्यात तिथे एक मोठी परी आली. ती तिची मम्मी होती. तिने आयेशाला प्रेमाने गोंजारले. तिचा हात हातात घेत 'थँक्यू' म्हणाली. आणि तिच्या हातात एक पंख ठेवत म्हणाली," बाळ, तुला कशी अडचण आली, कधी संकटात सापडलीस तर पंख हातात घेऊन मला हाक मार. मी लगेच तुझ्या मदतीला येईन. माझं नाव हिमपरी आहे.''
एवढे बोलून ती आपल्या छोट्या परीला घेऊन उडून गेली. हिमपरीशी भेट झाल्याने आयेशाला खूप आनंद झाला. मोठा धीर आला. संध्याकाळ होत होती. आयेशा बकर्‍या घेऊन घरी आली. आता जेव्हा कधी तिला उदास वाटे, तेव्हा ती हिमपरी आणि तिच्या मुलीला बोलावून घेई. त्यांच्याशी गप्पा मारी, खेळे. त्यामुळे ती उत्साही होई. कामाचा क्षीण कुठल्या कुठे पळून जाई.
एका दिवसाची गोष्ट! अंधार पडू लागला होता. आयेशा घरी परतण्याची घाई करीत होती. तेवढ्यात सोसाट्याचा वारा सुटला. बकर्‍या इकडे-तिकडे भरकटल्या. आयेशासुद्धा बर्फात अडकून पडली. हिमपरीने दिलेला पंखसुद्धा कुठे उडून गेला. तिच्यापुढे प्रश्न पडला-आता काय करायचं? आता कुणाची मदत घ्यायची? ती पार घाबरून गेली. तिला अंटीचीही भीती वाटू लागली. बकर्‍या हरवल्या म्हणून तिचा मार बसणार होता.
तेवढ्यात तिथे एक वृद्ध बाबा आला. आता आयेशा थोडी फार सावरली. वृद्ध म्हणाला," मुली, मला थोडी फुलं आणून देशील का?'' आयेशा डोळ्यांतले अश्रू पुसत म्हणाली," हो बाबा, आता आणते." अशी म्हणून तिने वार्‍या-बर्फाची फिकीर न करता खुपशी फुलं तोडून आणून बाबाला दिली. तो वृद्ध बाबा तिला आशीर्वाद देत निघून गेला. आणि काय आश्चर्य! तिच्या हरवलेल्या सगळ्या ब़कर्‍या परत आल्या. आयेशा आनंदाने घराकडे निघाली.
दुसर्‍यादिवशी आयेशा जंगलात गेली. पाहते तर तिथे हिमपरी आणि तिची मुलगी. ती हरखून गेली. धावतच जाऊन तिने हिमपरीला मिठी मारली. ती वादळात कशी अडकली? पंख कसे हरवले? तो वृद्ध बाबा... सगळे काही तिने आईला सांगावे तसे हिमपरीला सांगून टाकले. हिमपरीने तिला आणखी एक पंख दिले. हिमपरी तिच्या मुलीसह पून्हा निघून गेली. आता आयेशाचीसुद्धा घरी जाण्याची वेळ झाली होती.
ती वेगातच घरी निघाली होती. तेवढ्यात तिचा पाय घसरला. ती घरंगळत दरीत कोसळणार, इतक्यात तिला कोणी तरी धरले. तिने पाहिले, हे तर कालचे वृद्ध बाबा!... ती काही बोलणार तोच वृद्ध एक सुंदर युवक बनला. युवक म्हणाला," मी वनदेवतेचा पुत्र. आईने तुला बोलावले आहे. आता तुला तुझ्या अंटीकडे जावं लागणार नाही. तू आमच्यासोबतच बर्फाच्या महालात राहा."
आयेशा युवकासोबत निघाली. महालात गेल्यावर तिच्या आश्चर्याला पारावारच उरला नाही. हिमपरी तिथे सिंहासनावर बसली होती. ती तिला प्रेमाने जवळ घेत म्हणाली," बाळ, मीच वनदेवी! मी तुझी परीक्षा पाहात होते. मीच एका चिमणीला परी बनवून तिला बर्फात अडकवले होते. मुलाला वृद्ध बनवून फुलं आणायला तुझ्याकडे पठवले होते. तू खरीच मोठी दयाळू आणि परोपकारी आहेस. तुझा स्वभाव मला फार आवडला. आता तू इथेच आमच्यासोबत राहायचंस."
आयेशाला अत्यानंदाने रडू कोसळले. तिची अंटीच्या अत्याचारापासून आता सुटका झाली होती. तिने वनदेवतेचे पाय धरले. वनदेवतेने तिला प्रेमाने ऊठवले. आपल्या हृदयाशी धरले. आता आयेशा तिथेच राहू लागली. इकडे तिच्या अंटीने आयेशाचा खूप शोधाशोध केला. पण ती सापडणार थोडीच !
थंडीने आयेशा थरथर कापत होती. ती विचार करू लागली, अंटीच्या पोरी तर शेगडीसमोर बसून गप्प मारत असतील. माझे मम्मी-पप्पासुद्धा जिवंत असते तर मला इतक्या थंडीत काम करावं लागलं नसतं.
आयेशाने बकर्‍यांना हाकत एका मोठ्या दाट वृक्षाखाली आणले. तीसुद्धा तिथेच शरीर गोळा करून उभी राहिली. मम्मीची आटहवण आल्याने तिच्या डोळ्यांत अश्रू दाटले होते. ती आपल्या अंटीसोबत राहात होती... तेवढ्यात तिला 'वाचवा, वाचवा,' असा बारीक आवाज ऐकू आला. ती लक्षपूर्वक इकडे-तिकडे पाहू लागली. समोरच काही अंतरावर एक छोटीशी परी बर्फाच्या एका मोठ्या गोळ्याखाली अडकून पडली होती. ती मदतीचा धावा करीत होती.
आयेशाने बर्फाचा गोळा बाजूला केला. परीला उचलून घेतलं. तेवढ्यात तिथे एक मोठी परी आली. ती तिची मम्मी होती. तिने आयेशाला प्रेमाने गोंजारले. तिचा हात हातात घेत 'थँक्यू' म्हणाली. आणि तिच्या हातात एक पंख ठेवत म्हणाली," बाळ, तुला कशी अडचण आली, कधी संकटात सापडलीस तर पंख हातात घेऊन मला हाक मार. मी लगेच तुझ्या मदतीला येईन. माझं नाव हिमपरी आहे.''
एवढे बोलून ती आपल्या छोट्या परीला घेऊन उडून गेली. हिमपरीशी भेट झाल्याने आयेशाला खूप आनंद झाला. मोठा धीर आला. संध्याकाळ होत होती. आयेशा बकर्‍या घेऊन घरी आली. आता जेव्हा कधी तिला उदास वाटे, तेव्हा ती हिमपरी आणि तिच्या मुलीला बोलावून घेई. त्यांच्याशी गप्पा मारी, खेळे. त्यामुळे ती उत्साही होई. कामाचा क्षीण कुठल्या कुठे पळून जाई.
एका दिवसाची गोष्ट! अंधार पडू लागला होता. आयेशा घरी परतण्याची घाई करीत होती. तेवढ्यात सोसाट्याचा वारा सुटला. बकर्‍या इकडे-तिकडे भरकटल्या. आयेशासुद्धा बर्फात अडकून पडली. हिमपरीने दिलेला पंखसुद्धा कुठे उडून गेला. तिच्यापुढे प्रश्न पडला-आता काय करायचं? आता कुणाची मदत घ्यायची? ती पार घाबरून गेली. तिला अंटीचीही भीती वाटू लागली. बकर्‍या हरवल्या म्हणून तिचा मार बसणार होता.
तेवढ्यात तिथे एक वृद्ध बाबा आला. आता आयेशा थोडी फार सावरली. वृद्ध म्हणाला," मुली, मला थोडी फुलं आणून देशील का?'' आयेशा डोळ्यांतले अश्रू पुसत म्हणाली," हो बाबा, आता आणते." अशी म्हणून तिने वार्‍या-बर्फाची फिकीर न करता खुपशी फुलं तोडून आणून बाबाला दिली. तो वृद्ध बाबा तिला आशीर्वाद देत निघून गेला. आणि काय आश्चर्य! तिच्या हरवलेल्या सगळ्या ब़कर्‍या परत आल्या. आयेशा आनंदाने घराकडे निघाली.
दुसर्‍यादिवशी आयेशा जंगलात गेली. पाहते तर तिथे हिमपरी आणि तिची मुलगी. ती हरखून गेली. धावतच जाऊन तिने हिमपरीला मिठी मारली. ती वादळात कशी अडकली? पंख कसे हरवले? तो वृद्ध बाबा... सगळे काही तिने आईला सांगावे तसे हिमपरीला सांगून टाकले. हिमपरीने तिला आणखी एक पंख दिले. हिमपरी तिच्या मुलीसह पून्हा निघून गेली. आता आयेशाचीसुद्धा घरी जाण्याची वेळ झाली होती.
ती वेगातच घरी निघाली होती. तेवढ्यात तिचा पाय घसरला. ती घरंगळत दरीत कोसळणार, इतक्यात तिला कोणी तरी धरले. तिने पाहिले, हे तर कालचे वृद्ध बाबा!... ती काही बोलणार तोच वृद्ध एक सुंदर युवक बनला. युवक म्हणाला," मी वनदेवतेचा पुत्र. आईने तुला बोलावले आहे. आता तुला तुझ्या अंटीकडे जावं लागणार नाही. तू आमच्यासोबतच बर्फाच्या महालात राहा."
आयेशा युवकासोबत निघाली. महालात गेल्यावर तिच्या आश्चर्याला पारावारच उरला नाही. हिमपरी तिथे सिंहासनावर बसली होती. ती तिला प्रेमाने जवळ घेत म्हणाली," बाळ, मीच वनदेवी! मी तुझी परीक्षा पाहात होते. मीच एका चिमणीला परी बनवून तिला बर्फात अडकवले होते. मुलाला वृद्ध बनवून फुलं आणायला तुझ्याकडे पठवले होते. तू खरीच मोठी दयाळू आणि परोपकारी आहेस. तुझा स्वभाव मला फार आवडला. आता तू इथेच आमच्यासोबत राहायचंस."
आयेशाला अत्यानंदाने रडू कोसळले. तिची अंटीच्या अत्याचारापासून आता सुटका झाली होती. तिने वनदेवतेचे पाय धरले. वनदेवतेने तिला प्रेमाने ऊठवले. आपल्या हृदयाशी धरले. आता आयेशा तिथेच राहू लागली. इकडे तिच्या अंटीने आयेशाचा खूप शोधाशोध केला. पण ती सापडणार थोडीच !
