किल्ल्याच्या भव्य राजप्रासादातल्या भिंतीवर
टांगलेल्या त्या तैलचित्राकडे पाहता-पाहता कधी डोळा लागला, हे मला कळलंच नाही. कुणास
ठाऊक किती वेळ झोपलो होतो, पण पैंजणांच्या त्या मधुर आवाजांनी मला जाग आली. अर्धवट
उमललेल्या डोळ्यांनी मी पाहात होतो, एक रुपसुंदरी आपल्या पैंजणांचा आवाज करत आणि मागे
वळून पाहत मला इशारा करत होती. भव्य अशा दालनात टांगलेल्या शाही झुंबरांमधून रंगबिरंगी मंद पण मोहक किरणे सगळीकडे पसरली होती. ती भव्य दालनातून पैंजणांचा आवाज करत
निघाली होती. तिच्या त्या मादक डोळ्यांमध्ये
एक मौन असं निमंत्रण होतं. मी मंत्रमुग्ध, संमोहित हो ऊन तिच्या मागे मागे खेचला जात
होतो. मी तिच्या जवळ गेल्यावर कळलं की, तीच ही सौंदर्यवती, जिचे भव्य दालनातले तैलचित्र पाहता-पाहता माझा डोळा लागला होता. प्रासादातल्या एका मोठ्याशा
बोळातून गेल्यावर ती एका शाही दरवाज्यासमोर जाऊन थांबली. मी विचारात होतो, तिच्या मागे
जावं की नको. पण तिने मागे वळून तिरक्या नजरेनं चितवल्यासारखा इशारा केला , ती जणू
म्हणत होती,माझ्या मागे मगे या.
मी तिच्या मागे मागे एका अदृश्य अशा दोरीने
बांधल्यासारखा खेचला जात होतो. पायर्‍या उतरून आम्ही एका मोठ्या शानदार
अशा दालनात पोहचलो. खाली किंमती असा हस्त कलाकुसरीचा गालिचा अंथरलेला होता.
छतावर टांगलेल्या झुंबरांमध्ये लावलेल्या मेणबत्त्यांमधून रंगबिरंगी प्रकाश चोहोबाजूला
पसरून वातावरण अगदी जादूमय झाले होते.तिथे
एका भिंतीला चिकटकून एक मोठा किंमती
पलंग होता. तो चांगला सजवला होता. समोरच एकापेक्षा
एक असे किंमती सोफे लावलेले होते. ती अचानक माझ्या दिशेने वळली आणि जवळजवळ ओढतच तिने
मला पलंगाच्या दिशेने नेले. आणि बघता बघता
पलंगावर ढकलतच माझ्यावर चुंबनाचा वर्षाव सुरू केला. माझ्या ओठांच्या आणि गालांच्या
चुंबनाबरोबरच तिच्या मादक गंधाने मीही मोहवून गेलो. मीही तिला माझ्या बाहुपाशात घेत
घट्ट आवळत गेलो. मग काय आगीचा डोंबच उसळला. असा किती तरी वेळ आम्ही एकमेकांच्या शरीरात
विरून गेलो होतो.
आता आम्ही शांत एकमेकाच्या बाहुपाशात पहुडलो
होतो. माझा हात बाजूला सारत ती हळूच उठली. आपल्या बोटातली अंगठी माझ्या बोटात घालत
मधुर आवाजात म्हणाली, “ ही तुम्हाला माझी आठवण देत राहील. तुमच्या भेटीसाठी मी किती जन्माची वाट पाहात होती. मी किती भटकलेय तुमच्या शोधासाठी! “ यौवनाची मादक मस्ती आणि गरम श्‍वासांच्या लाटांमध्ये
आम्ही कधी वाहत गेलो आणि एकमेकांच्या बाहुपाशात कधी झोपेच्या अधीन झालो, हे कळलंच नाही.
फक्त मला एवढंच आठवतं आहे, कुणी तरी मला त्या
दाट, मस्त झोपेतून जोरजोराने हलवून उठवण्याचा प्रयत्न करतंय. हां,
मला आठवलं, तो व्यंकटेश आणि अर्जूनचा आवाज आहे. मी डोळे उघडले आणि त्यांच्याकडे काहीशा रागाने, पण तक्रारीच्या नजरे पाहिलं. कारण त्यांनी मला एका
बेधुंद अशा झोपेतून उठवलं होतं. व्यंकटेश म्हणाला, ‘ धूळ-मातीने भरलेल्या या तळघरात आणि तेही
भयाण अशा सुनसान जागेत काय करायला आला होतास? रात्री मी उठलो तेव्हा तू आपल्या अंथरुणात
नव्हतास. मी अर्जूनला उठवलं. आम्ही बाहेर जाऊन आजूबाजूला पाहिलं. पण तुझा कुठेच पत्ता
नाही. आमच्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली. काही
गडबड घोटाळा तर झाला नसेल? तू संकटात तर सापडलास नसशील? मग आम्ही तुझा शोध घेतला. पहिल्यांदा तुझाच शोध घेण्याची गरज होती. भूत-प्रेतात्मांचा शोध
( ज्यासाठी आम्ही सुनसान अशा या पडक्या महालाच्या ठिकाणी डेरा टाकला होता.) नंतरदेखील
घेतला असता. ‘
आम्हाला तुझ्या सुरक्षेची मोठी फिकीर लागली होती. या काळ्याकुट्ट अंधारात फक्त बॅटरीच्या आणि मोबाईलच्या उजेडात आम्ही सगळीकडे
शोधत होतो. कित्येकदा तुला आवाज दिला. पण तो या सुनसान पडक्या -भग्न वाड्याला थटून
माघारी येत होता. इतक्यात अर्जूनने तुझ्या पावलांचे ठसे पाहिले, जे या तीन-चार इंच
धूळ आणि मातीमध्ये स्पष्ट दिसत होते. आम्ही पावलांच्या निशाणांना फॉलो केला.पाहतोय
तर तू या पडक्या वाड्याच्या पायर्‍या चढून परत खाली तळघरात आला आहेस.
भारी कोंदटलेल्या वासाने तर आमची हालत पुरती बेकार
झाली. आम्हाला गुदमरल्यासारखे हो ऊ लागले. अशा ठिकाणी कशाला तू येशील? असं एकदा वाटलंही!
पण अर्जून म्हणाला की, पायांचे ठसे जातानाचेच आहेत, येतानाचे नाहीत. त्यामुळे तू इथेच
कुठे तरी असशील, अशी खात्री झाली. आम्ही तुला
या धुळीने माखलेल्या फरशीवर झोपलेला पाहिला. इतक्यात अर्जून म्हणाला, ङ्ग व्यंकटेश, त्याच्या बाजूला बघ, काय आहे? ङ्ग
अरे देवा, हा तर हाडांचा सांगाडा , जो कुठल्या तरी एका स्त्रीचा होता. कारण किंमती
सोन्या-रत्नांनी मढवलेले दागिने अजूनही सांगाड्यावर होते. तुला या भयाण आणि सुनसान
अशा तळघरात एका हाडाच्या सांगाड्यासोबत रात्र घालवताना तुला कसलीच भीती वाटली नाही?
मी माझ्या आजू-बाजूला पाहिलं, तर इथल्या फरशीवर
किंमती गालिच्यांच्या जागी तीन-चार इंचाची मोठी धूळ-मातीचा स्थर साचला होता. वर छताला
तुटल्या-फुटल्या अवस्थेत लटकत असलेले झुंबर
जुन्या वैभवाची आठवण करून देत होते.एक तुटका-फुटका पलंग की ज्याला वाळव्यांनी जवळजवळ खाऊन खत्म फस्त
केला होता. प्रकाशदाण्यांमधून काही वाघळं आत
तळघरात आली होती. त्यांनी स्वत:ला त्या तुटक्या-फुटक्या झुंबराला उलटी टांगून घेतली होती. इथे अत्तराच्या
फवार्‍यांमध्ये आणि किंमती मद्याच्या धुंदीमध्ये
सुंदर ललनांचा नृत्यांच्या बार्‍या होत असाव्यात.पण आता हे सगळं उजाड, वैराण
बनलं होतं. म्हणजे मी झोपेत एखादे स्वप्न पाहात या तळघरात आलो होतो? मला काहीच कळत नव्हतं.
व्यंकटेश, अर्जूनसह मी त्या तळघरातून आणि बोळातून
पुन्हा आम्ही त्या भव्य दालनात आलो, जिथे आम्ही रात्री डेरा टाकला होता. दुसर्‍याच
भव्य दलनात ते तैलचित्र लटकावले होते. आम्ही
तिकडे गेलो. त्या चित्राकडे पाहिल्यावर माझा
अजूनही विश्‍वास बसत नव्हता की, हे स्वप्न आहे. रात्री झोप ये ईना म्हणून मोबाईलच्या
उजेडात मी या दालनात आलो होतो. त्या चित्राकडे पाहून मी दोघांनाही सांगितलं की या सौंदर्यवतीच्या
मागे मागे लागून मी त्या तळघरात पोहचलो होतो. आणि रात्री तिच्या बाहुपाशात पहुडलो होतो.
तिच्याशी संभोगदेखील केला होता. हा काही माझ्या
मनाचा खेळ नाही. ही बघा अंगठी, जी या सुंदर तरुणीने माझ्या बोटात स्वत: घातली होती.
नक्कीच हा मनाचा खेळ हो ऊ शकत नाही. हात लावून पहा. व्यंकटेश आणि अर्जून तर हे सगळे
पाहून हतबल झाले. एवढ्या मोठ्या किंमतीची अंगठी
माझ्याकडे कोठून आली, यावर त्यांच्याकडे काहीच उत्तर नव्हते. आणि या अंगठीची डिझाईन
अलिकडची किंवा आधुनिक नव्हती. ती जवळपास अडीचशे वर्षांपूर्वीची असावी. तेव्हाच्या राजेरजवाड्यांच्या
राण्या अशा प्रकारच्या अंगठ्या वापरायच्या.
मग हे नक्की काय होतं? स्वप्न की मनाचा खेळ?
पण ही अंगठी मनखेळ असू शकत नाही. मग ही माझ्याजवळ आणि माझ्या बोटात कशी आली?का मग हा
सगळा खेळ प्रेतात्माचा होता? आमचं अजून आपसात
बोलणं चाललं होतं,तेवढ्यात कुणाचा तरी आवाज आला. नाही, ही सगळी वस्तुस्थिती आहे. सत्य
आहे. ही तरुणीदेखील खरी आहे.ही एका राजाची राजकन्या होती, जी राजपुत्र माधवराववर बेहद्द
प्रेम करायची.पण या महालाच्या दरबारी लोकांच्या षडयंत्राची शिकार बनली आणि या तळघरात
कैद झाली.तिला बेड्यांनी जखडून टाकलं होतं. कारण त्या राज्याचा सामंत माधवरावाशी आपल्या
मुलीचा विवाह लावून देऊन या राजवाड्याची संपत्ती हडपू पाहू इच्छित होता. त्याच्या मार्गात
ही अडथळा ठरत होती. दुसर्‍या राज्यातल्या या
राजकन्येला फसवून इथं आणून कैद करण्यात आलं होतं. तिने आत्महत्या केली. ङ्ग
लांबून एका हातात काठी आणि दुसर्‍या हातात कंदील घेऊन येणार्‍या एका दाट दाढी-मिशा
असलेल्या एका वृद्ध माणसाने सांगितलं. बहुतेक तो इथला रखवालदार असावा.
आपल्याला कसं माहित, बाबा? मी विचारलं.
हे सगळं माझ्या डोळ्यांदेखत
घडलं होतं.ङ्घ त्याने उत्तर दिलं.
ही कधीची घटना आहे? किती
वर्षे झाली असतील या गोष्टीला?
झाली असतील काही दोन-अडीच एक वर्षं! तो म्हणाला.
आपण तर म्हणता की, ही घटना तुमच्या डोळ्यांदेखत
घडली आहे. मग आपलं आता वय काय आहे?
प्रेतात्म्यांना काही वय
नसतं. आणि असं म्हणून तो म्हातारा एकदम अदृश्य
झाला.
No comments:
Post a Comment