संध्याकाळची साडेपाचची वेळ असावी. ऑफिसमधून बाहेर पडलेली माणसं घराच्या ओढीनं धावाधाव करीत होती. शहरातले प्रमुख रस्ते माणसांच्या, वाहनांच्या गर्दीने गजबजून गेले होते. एक गाडी वेगाने प्रमुख रस्त्यावर आली आणि अचानक रस्त्याच्या मधोमध येऊन रस्ता आडवून गच्चकन उभी राहिली. गाडीतून गोविंदा उतरला आणि मागून येणाऱ्या स्कूटरस्वाराला हाताने थांबण्याच्चा इशारा केला. स्कूटर थांबताच गोविंदाने स्कूटरस्वाराची गळापट्टीच पकडली. त्याला खाली पाडून लाथेने मारहाण करायला सुरुवात केली.
गाडीच्या मागील सीटचा दरवाजा उघडून आणखी दोन तरुण बाहेर आले आणि ते दोघेहि त्याच्यावर तुटून पडले. स्कूटरस्वार आपल्या स्कूटरसह रस्त्यावर पडला होता. गोविंदा आणि त्याचे दोघे साथीदार लाथा-बुक्क्यांनी त्याला अक्षरशः बुकलून मारहाण करु लागले.
"काय झालं? काय झालं? "चारी बाजूंनी गर्दी जमू लागली. "अरे, झालं तरी काय? का उगाच बिचायाला मारता?"
"हा साला बिचारा?" गोविंदा एक घाणेरडी शिवी हासडून म्हणाला, "मागे पोरगीला धडक मारुन आलाय. तिचा पाय मोडला असता तर...! आणि वर थांबायचं सोडून पळून आलाय."
"असं काय, मारा साल्याला..."गर्दीच्या मागून आवाज आला. "कुठाय ती पोरगी? साल्याला तिची माफी मागायला लावू" मागून आणखी एक आवाज आला.
"आली... आली...."
तेवढ्यात गर्दीला बाजूला सारुन एक मुलगी तिथे आली. ती लंगडत होती.
"कुठे लागलं, मॅडम?" एकानं विचारलं.
"हाय रे देवा, माझा पाय मोडला असता रे या काळतोंड्या मुडद्यानं... असं म्हणत त्या तरुणीनं दोन्ही हाता"ची टाळी दिली.
आवाज ऐकताच सारेच चमकले.
"अरे,ही पोरगी न्हाय. हिजडा हाय हिजडा..!"
लोक हसायला लागले. हा तर हिजडा आहे. आम्ही तर पोरगी समजलो होतो. आता गोविंदा शर्मिंदा झाला. तो त्या स्कूटरवाल्याची हात जोडून माफी मागू लागला.
"सॉरी यार! मला माहित नव्हतं हा हिजडा आहे."
"हाय रे देवा, मला कुणीतरी दवाखान्यापर्यंत तरी पोचवा रे ऽऽ"
गोविंदाने गाडी स्टार्ट केली. ते दोघेही गाडीच्या मागच्या सीटवर जाऊन बसले... आणि गाडी सुसाट वेगाने धावू लागली.-मच्छिंद्र ऐनापुरे, जत
No comments:
Post a Comment