(लघुकथा) इलाज

मुलगी पाहण्याचा कार्यक्रम पार पडला. मुलाला मुलगी पसंत पडली. चहा-पाणी करून दोन्ही घरची माणसं तिथेच लग्न ठरावाला बसली. बऱ्याच प्रयत्नानंतर पन्नास हजार हुंडा आणि तीन तोळे सोने असे मुलीच्या घरच्यांनी मुलाला देण्याचे ठरले. लग्न ठरल्याने दोन्हीकडील लोकांमध्ये उत्साह होता. चेहऱ्यांवरून आनंद ओसंडत होता. पण मुलीच्या चेहऱ्यावर त्याचा लवलेशही नव्हता. उलट मुलगी त्या मुलाला काहीतरी सांगण्यासाठी अडून बसली होती. तिची आई मात्र तिला थोपवत होती. शेवटी तिने मनाचा हिय्या करून आईला बजावले, 'माझ्या आयुष्याचा प्रश्न आहे. त्यांना स्पष्ट सांगायला हवं. नाहीतर पुढच्या होणाऱ्या परिणामांना तुम्ही जबाबदार असाल...'

आईचा शेवटी नाईलाज झाला. तिने नवऱ्या मुलाला आत बोलावले. मुलगी आणि मुलगा गच्चीवर गेले. मुलगी म्हणाली, 'मी तुम्हाला काही गोष्टी स्पष्ट सांगणे माझं कर्तव्य समजते. लहानपणी भाजल्याने माझ्या पाठीवर जखमेचा तसाच मोठा डाग आहे. खूप उपाय केले, पण तो डाग गेला नाही. जर तुम्हाला मंजूर असेल...'असे म्हणून ती थांबली.

मुलाने ही गोष्ट आपल्या बापाला सांगितली. त्यांनी लगेच लग्न मोडल्याचे जाहीर केले. लग्न ठरवायला आलेली मंडळी परत जायला निघाली. तेव्हा मुलीच्या बापाने थोडा वेळ बसून घेण्याची विनंती केली.

नाराजीने सर्व मंडळी पुन्हा बसली. मुलीच्या बापाने मुलाच्या बापाला आत बोलावून घेतले आणि हळू आवाजात म्हणाला, 'आणखी पन्नास हजार देतो, पण हे लग्न मोडू नका...'

मुलाचा बाप बाहेर आला, आलेल्या माणसांशी काही वेळ कुजबूज झाली आणि लग्नाचा व्यवहार पक्का ठरला. पुन्हा दोन्ही घरच्यांमध्ये आनंद ओसंडून वाहू लागला. मी विचार करत होतो, ज्या डागावर मोठ-मोठे डॉक्टर उपाय करू शकले नाहीत, त्या डागावर इलाज हुंड्याने किती सहजतेने केला.-मच्छिंद्र ऐनापुरे, जत.