रामपूर गावात सुरेश नावाचा एक गरीब, कष्टाळू आणि अत्यंत साधाभोळा शेतकरी राहात होता. आपल्या थोड्याशा शेतात जे काही पिकायचं, त्यावर आपल्या कुटुंबाची गुजराण करायचा. सुरेश दयाळू होता. इतरांच्या मदतीला धावायचा. प्राणीमात्रावर प्रेम करायचा. एखादा प्राणी-पक्षी जखमी अवस्थेत आढळून आला तर त्याच्यावर मलमपट्टी करायचा, त्याला आसरा द्यायचा. सुरेशच्या शेजारी रमेश राहात होता. तो त्याच्या अगदी उलट्या स्वभावाचा होता. तो भोळ्याभाळ्या माणसांना ठकवायचा, फायदा उपटायचा.
एक दिवस सुरेश शेतात काम करीत असताना त्याच्या पुढ्यात एक जखमी पक्षी पडला. त्याने वर पाहिले तर घार होती. त्याने पटकन तो जखमी पक्षी उचलला. त्याला पाणी पाजले आणि घरी घेऊन आला. त्याच्या जखमेवर मलम लावले. त्याला अंथरुणात झोपवले आणि तो परत शेतात जायला निघाला. तो दरवाजाकडे वळला तोच एक मंजुळ स्वर त्याच्या कानी पडला. त्याने वळून पाहिले तर समोर एक सुंदर स्त्री उभी होती. ती म्हणाली," सुरेश, मी वनदेवी. तुझ्या नि:पक्ष सेवेने मी फार प्रसन्न झाले आहे. तुला हवा तो वर माग, मी देईन."
सुरेश हात जोडून म्हणाला," माते, मला काही नको. तुझे दर्शन झाले, यातच मी धन्य पावलो. वनदेवी आणखी प्रसन्न झाली. तिने सुरेशला सोन्याच्या मोहरांनी भरलेली एक थैली दिली आणि अदृश्य झाली. ही बातमी संपूर्ण गावात पसरली. रमेशला कळले तेव्हा, त्याच्या तोंडाला पाणी सुटले. त्याने ती थैली चोरण्याची योजना बनवली. त्याच रात्री तो संधी साधून सुरेशच्या घरात घुसला. सुरेशच्या कुत्र्याने त्याला पाहिले तसे त्याने भुंकत जाऊन रमेशची पिंडरीच पकडली. रमेश जोरजोराने किंचाळू लागला. त्याच्या ओरडण्याने सुरेश जागा झाला. आजूबाजूचे लोक गोळा झाले. सुरेशच्या चोरीचा इरादा समजल्यावर सगळे त्याला मारायला धावले. सुरेशने त्यांना थांबवले. आणि समजावून परत पाठवले. रमेशने सुरेशचे पाय पकडले आणि माफी मागितली.
तो म्हणाला, सुरेश, तू खरोखरीच महान आहेस. मी तुझे अहित करण्याच्या हेतूने आले होतो. पण तरीही तू मला वाचवलंस. मला माफ कर." सुरेश म्हणाला," तुला क्षमा मागायचीच असेल तर स्वत; ची माग. चोरी करून तू तुझे इमान डागाळायला निघाला होतास. अरे, प्रामाणिकपणाने जगणार्‍याच्या पाठीशी देव असतो. इथून पुढे इमान राखून जगायला शिक. तू सगळ्या संकटातून मुक्त होशील." रमेशने तसे राहण्याचे वचन दिले. आणि प्रामाणिकपणे जगू लागला.
No comments:
Post a Comment