शेपटी नसलेला हत्ती

ए का जंगलात एक जांभळाचे झाड होते. त्यावर खुपशी माकडं राहत होती. माकडं दिवसभर काळी-काळी मोठी जांभळ खायची आणि रात्री झाडावरच झोपी जायची. एकदा एक हत्ती तिथे आला. काही वेळ तो झाडाच्या फांद्या मोडून खाऊ लागला; पण त्याचे पोट भरले. तेव्हा त्याला काय वाटले कोण जाणे. तो फांद्या तोडून मोडून फेकू लागला. नंतर तो आजूबाजूची छोटी छोटी झाडेही उखडून टाकू लागला.

आता माकडं खूप घाबरली. ते आपल्या सरदारकडे गेली. आणि म्हणाली, जर हत्तीने जांभळाच झाड उखडून टाकलं तर काय करायच. आपण कुठं राहायच. सरदार म्हणाला, तुम्ही घाबरू नका. मी आताच त्याचा बंदोबस्त करतो. मी जसे म्हणेल तसंच तुम्ही म्हणायचे. यानंतर माकडांचा सरदार एका उंच फांदीवर जाऊन बसला आणि मोठय़ाने म्हणाला, ‘अरे बघा शेपटी नसलेला हत्ती’. तशी माकडंही जोरजोरान तशीच म्हणू लागली. माकडांचे पाहून झाडावर बसलेली पाखरंही म्हणू लागली, अरे बघा शेपटी नसलेला हत्ती. हत्ती मात्र मागे वळून पाहू शकत नव्हता. कारण त्याची शेपटी छोटी होती. त्याला वाटलं खरोखरच आपल्याल्या शेपटी नाही. त्याला स्वत:ची लाज वाटू लागली. त्याने तेथून लगेच धूम ठोकली. सगळी माकडं आपल्या सरदारच्या हुशारीवर खुश झाले आणि पुन्हा गोड गोड जांभळ तोडून खाऊ लागले.
मच्छिंद्र ऐनापुरे,  जत दिव्य मराठी दि. २५ सप्टेंबर २०११