(बालकथा) मंगू बेडूक

     गावापासून काही अंतरावर एक विहीर होती. या विहिरीत मंगू बेडूक त्याच्या आई-बाबांसोबत राहात होता. मंगूचे मित्र विहिरीबाहेर पडून काही वेळ फिरून यायचे. फिरून आल्यावर ते मंगूला  बाहेरच्या गमती-जमती सांगायचे. त्यामुळे मंगूलाही कधी एकदा बाहेर जाऊ आणि ती न्यारी दुनिया पाहू असे झाले होते.पण आई-बाबा त्याला विहिरी बाहेर जायला परवानगी देत नव्हते. 

     एके दिवशी भल्या पहाटे विहिरीच्या काठावर कसली तरी हालचाल झाली. मंगूला जाग आली होती. तेवढ्यात त्याला विहिरीत काही सरपटत येत आहे, असे वाटले.खाली आल्यावर त्याला एक बादली दिसली. ती एका दोरीने बांधलेली होती. त्याच्या लक्षात आले.कुणी तरी महिला पाणी भरायला आली आहे. मंगूने घागरीत पाणी भरले जात असल्याचा आवाज ऐकला.त्याचवेळा त्याच्या डोक्यात एक आयडिया चमकून गेली. विहिरीतून बाहेर पडायला  ही एक नामी संधी आहे. आई-बाबा अजून झोपेत होते. जशी बादली विहिरीत पाणी भरायला आली,तशी त्याने टुणकण बादलीत उडी घेतली. 

     महिलेने बादलीतले पाणी घागरीत ओतले,तसे मंगू घागरीत जाऊन बसला. घागर डोक्यावर घेऊन आणि बादलीत हातात घेऊन महिला निघाली. मडक्याच्या पाण्यात बसलेल्या मंगूला फार आनंद झाला. शेवटी एकदाचा तो विहिरीच्या बाहेर आला होता.

घरी आल्यावर महिलेने घागरीवर झाकण ठेवले. मग जेवण करून आपल्या कामाला निघून गेली. आता आपण पुरते अडकलो,असे मंगूला वाटले. मडक्याच्या घागरीतून बाहेर कसे जायचे?तेवढ्यात त्याच घरात राहत असलेली म्हातारी मडक्यातील पाणी प्याली. पण ती त्यावर झाकण ठेवायला विसरली. संधी साधून त्याने वेळ न दवडता घागरीतून उडी घेतली. 

     म्हातारी बाहेर गेली होती. तेवढ्यात लहान मुलाच्या रडण्याचा आवाज ऐकू आला. घराच्या एका कोपऱ्यात लहान मुलाला झोपवण्यात आले होते. तो झोपेतून उठला होता. मंगू विचार करू लागला, या मुलाला गप्प कसे करायचे?तो मुलाच्या समोर गेला आणि जोरजोराने उड्या मारू लागला. ते पाहून मूल  रडायचा थांबला. पण पुन्हा थोड्या वेळाने तो रडायला लागला. आता मंगू आपले पोट मोठमोठ्याने फुगवू लागला आणि 'डरांव डरांव' असा आवाज काढू लागला. ते पाहून मूल भलतेच खूश झाले. त्याला पाहून हात-पाय हलवत हसू लागले. हे सगळे करता करता किती वेळ गेला  मंगूला समजलेच नाही.

     आता मंगूला त्याच्या आई-बाबांची आठवण येऊ लागली. त्याला त्याची वाटदेखील माहीत नव्हती. पण मंगू हिंमत हरला नाही. त्याला ठाऊक होतं की, आपल्याला  रात्रभर याच घरात थांबावं लागणार आहे. तो रात्री बादलीत जाऊन लपून बसला. दुसऱ्या दिवशी भल्या पहाटे महिलेने कालच्यासारखी बादली नी घागर घेऊन विहिरीच्या दिशेनं निघाली. विहिरीत बादली सोडताच त्याने विहिरीत उडी घेतली. तिथे तर एकच कल्ला चालू होता. मंगूच्या आईची रडून रडून पार विचित्र  अवस्था  झाली होती. आपला मुलगा परत येईल की,नाही याची खात्री बाबांना नव्हती. बाकीचे मात्र मंगू परत येईल,तो खूप हुशार आहे, असे समजावत होते. मंगू आल्यावर सगळ्यांचाच जीव भांड्यात पडला. त्याने विहिरीबाहेरच्या गमती सांगून वातावरणातला तणाव कमी केला. सगळ्यांनी मंगूच्या हिंमतीला दाद दिली. आईनं आपल्या हुशार पोराला उराशी धरलं.