(बालकथा) मांजराचे खाद्य

एकदा दक्षिण भारतात उंदरांनी मोठा उच्छाद मांडला होता. धान्याची कोठारेच्या कोठारे त्यांनी फस्त केली होती. शेवटी राजा कृष्णदेव राय यांनी इराण देशातून शेकडो मांजरांची आयात केली. प्रत्येक कुटुंबाला एक गाय आणि एक मांजर देण्यात आले. आणि त्यांना सांगण्यात आले की,गायीचे दूध मांजराला पाजायचे.त्याचा सांभाळ करायचा. तेनालीरामलादेखील एक गाय आणि एक मांजर मिळाले.

तेनालीरामने गाय आणि मांजर घरी आणले आणि राजाचा आदेश सांगितला. यावर तेनालीरामची पत्नी भडकली. म्हणाली,“ इथे माणसांच्या लेकरांना दूध मिळत नाही, तिथे गायीच्या दुधावर मांजर पोसायचे?”

तेनालीराम हसून म्हणाला,“ तू काही काळजी करू नकोस. तू फक्त पहात राहा.”

तेनालीरामने गायीचे दूध काढले. ते चांगले गरम केले आणि एका भांड्यात मांजराला प्यायला दिले. मांजराने त्यात तोंड घातले आणि त्याचे तोंड पोळून निघाले. पुन्हा म्हणून कधी त्याने दुधाच्या भांड्याला तोंड लावले नाही.

काही दिवसांनी राजाने सर्व लोकांना दरबारात आपल्या मांजरांना घेऊन यायला सांगितले. सर्वांची मांजरं टुणटुणीत,गुटगुटीत होती. फक्त तेनालीरामचे मांजर कृश, अगदी हडाचा सापळा होते. राजाने रागाने तेनालीरामकडे कटाक्ष टाकला.

तेनालीराम म्हणाला, “महाराज, काही लोकांच्या नशीबात सर्व काही असूनही काही नसल्यासारखे असते. हे मांजरदेखील असेच नशीबवान आहे. दूध मुबलक असूनही पित नाही.”

राजा कृष्णदेव रायचा तेनालीरामच्या बोलण्यावर विश्‍वास बसला नाही. त्याने तात्काळ दुधाने भरलेले भांडे मागवले. पण मांजर दूध पाहून लांब जाऊन बसले. तेनालीरामने उपाय सांगितला. “महाराज, याला गायीच्या स्तनाला लावून पाजायला सांगा.”  राजाने गाय मागवली. मांजराचे दात गायीच्या स्तनात रुतले. गायीने मांजराला जोराची लाथ मारली. मांजर विव्हळत कुठल्या तरी कोपर्‍यात जाऊन बसले.

तेनालीराम हात जोडून म्हणाला,“महाराज, मांजरांचं खाद्य उंदीर आहे. गायीचे दूध तर अमृतासमान असते. आपल्या प्रजेला हे अमृत पिऊ दे. लहान लहान लेकरांना अमृत प्यायला मिळू दे. मग मुलंही धष्टपुष्ट होतील. देशाचं रक्षण करतील.” राजा हसला आणि त्याने तेनालीरामच्या विनंतीला संमती दिली.