(बालकथा) स्वप्नांचा चक्काचूर झाला,पण...

  आज शनिवार असल्याने संजू सकाळी सकाळी पायीच शाळेला निघाला होता. वाटेत त्याला एक सोन्याची चैन सापडली. त्याने इकडे-तिकडे पाहिले,पण आजूबाजूला कोणीच नव्हते. त्याने ती उचलून पँटीच्या खिशात टाकली आणि शाळेच्या दिशेने चालू लागला. थोड्या वेळाने मागून त्याचा वर्गमित्र आकाश सायकलवरून आला. संजूने त्याला थांबवले आणि चैन दाखवली. “ अरे,मला ही आत्ताच सापडली. कुणाची आहे काय माहित? आपण त्या चहाच्या टपरीवर बसलेल्या लोकांना विचारूया का?”

आकाश तसा व्यवहारात चतुर होता. तो संजूला म्हणाला, “तू गप्प रहा. मी विचारतो,काय विचारायचं आणि कसं विचारायचं ते. आता ही चैन गपचिप खिशात ठेव.”

आकाशने चहाच्या टपरीवर उभा राहिलेल्या आणि बाकड्यावर बसलेल्या लोकांना विचारले,“काका, जरा इकडे लक्ष द्या. मला एक वस्तू सापडली आहे. कृपया,तुमची एकादी वस्तू गेली असेल तर तपासून पाहा आणि मला सांगा.”

सगळ्यांनीच आपापले खिसे तपासले.कुणाच्याजवळ पिशव्या होत्या. त्याही चाचपून पाहिल्या.पण कुणाची काहीच वस्तू गेलेली नव्हती.त्यामुळे त्या सगळ्यांनी नकारार्थी माना हलवल्या. तिथून ते दोघेही पुढे निघाले. संजू आकाशला म्हणाला, “आता रे! याचं काय करायचं?”

आकाश म्हणाला,“ आता काय! ही चैन आता तुझीच झाली.”

“अरे, पण ही खूप महाग असेल ना?” संजू

यावर आकाशने चैन हातात घेतली आणि तोलून बघितली. म्हणाला,“असेल पन्नास हजारांची!”

आकाशच्या बोलण्यावर हसत संजू म्हणाला, “तुला बरं रे माहित.ही पन्नास हजारांची आहे.”

आकाश म्हणाला,“गेल्याच आठवड्यात आईने एवढ्याच वजनाची एक चैन खरेदी केली होती. ती पन्नास हजाराची होती. ती मी तोलून पाहिली होती. म्हणून तुला सांगतोय.”

बोलत बोलत ते शाळेत पोहचले. बोलण्याच्या नादात त्यांना शाळा आलेलीही कळले नाही.

आकाशचे बोलणे ऐकल्यापासून संजू मनातल्या मनात खूश झाला होता. या चैनचा मालक आता मीच आहे, असे तो खात्री करून घेत होता. शाळा सुटल्यावर घरी परततानाही त्याच्या डोक्यात तोच विचार.  बाबांना किती दिवसांपासून सांगतोय, सायकल घ्यायला.पण घेतच नाहीत. आता मीच घेईन,ही चैन विकून. छानपैकी मला हवी तशी सायकल घेईन. सायकल घेऊन राहिलेल्या पैशांतून रमालासुद्धा काही तरी घेईन. रमाला व्हिडिओ गेम घ्यायचा आहे. तो घेतला तर तिला फार आनंद होईल. तरीही पैसे उरतील. हां मग आईलाही एक साडी घेऊ. टीव्हीत होम मिनिस्टरचे बांदेकरकाका देतात ती पैठणी साडी घेऊ. आई म्हणत असते, ही साडी तिला खूप आवडते. आई जाम खूश होईल.

यानंतर तो पैशांचा हिशोब लावू लागला. तरीही पैसे शिल्लक राहतात. मग बाबांनाही काही तरी घेऊ. बाबांचे मनगटी घड्याळ खराब झाले आहे. टाइम व्यवस्थित दाखवत नाही. त्यांना पैसे नसल्यानं कित्येक दिवसांपासून घड्याळ घेता आलेलं नाही.त्यांच्यासाठीही एक सुंदर घड्याळ घेऊ.

स्वप्नं पाहात पाहात संजू घरी आला. त्याला घरात काका दिसले. ते आजच गावाकडून आले होते. त्याला समजलं होतं की, काका खूप दिवसांपासून आजारी आहेत. त्यांचे एक मोठे ऑपरेशन होणार होते. यासाठी त्यांना एक लाख रुपयांची निकड होती. त्यांच्याजवळ फक्त चाळीस हजार होते. आणखी साठ लाख रुपयांचा बंदोबस्त करावा लागणार होता.यासाठीच ते गावाकडून इथे आले होते.

त्याने पाहिले,बाबा काकांविषयी मोठ्या काळजीत होते. त्याचे बाबा काकांना म्हणाले,“माझ्या बँक खात्यावर तीस हजार रुपये आहेत. बाकीच्या पैशांची व्यवस्था कशी आणि कोठून करू?” दोघेही गप्प होते. कुणाला काहीच उमजत नवहते.  विचार करतच संजूचे बाबा बाहेर आले. मागे मागे संजू आला. तो बाबांसमोर उभा राहिला आणि त्याच्या उजव्या हातातल्या मुठीतली चैन खोलून दाखवली.

बाबांना सोन्याची चैन पाहून धक्काच बसला. यावर संजू म्हणाला, “बाबा, ही काय मी चोरून आणली नाही. वाटेत सापडली. सकाळी शाळेला जाताना. तिथल्या लोकांना विचारले,पण कुणीच आपली असल्याचे सांगितले नाही. तेव्हा आकाश म्हणाला, आता ही चैन तुझी झाली. म्हणून मी घरी घेऊन आलो. आता ती विकून तुम्ही काकांच्या ऑपरेशनसाठी पैसे उभे करा.”

बाबा गंभीर झाले. संजू तसा लहानच. भाबड्या मनाचा.त्याला काय चांगलं, काय वाईट कसं कळणार?  त्यांनी एक दीर्घ श्‍वास घेतला आणि म्हणाले,“बाळा,ही कुणा दुसर्‍याची अमानत आहे. आपल्याला लगेच पोलिसांना कळवायला हवं. पोलिस त्याच्या मालकाला शोधून काढतील आणि त्याची अमानत त्याला सोपवतील.”

बाबांच्या बोलण्यामुळे त्याच्या सायकल आणि अन्य वस्तू घेण्याच्या स्वप्नाचा चक्काकूर झाला. पण त्याला आनंद याचा झाला की, बाबांनी त्याला त्याच्या जबाबदारीची जाणीव करून दिली. एवढ्यात आईदेखील तिथे आली. तिने त्यांचे बोलणे ऐकले होते. तिने संजूला जवळ घेतले आणि म्हणाली,“ परक्यांच्या वस्तूला आपले म्हणायचे नसते.”  संजू विश्‍वासपूर्वक म्हणाला, “ बाबा चला, पोलिस ठाण्यात जाऊ.”